NEYLEYİM GÖNÜL
Yüce dað baþýnda esen bir yeldin,
Baþýmýn belasý divane gönül.
Küçüldün ufaldýn bir nefes kaldýn,
Ben sana ne deyim, neyleyim gönül.
Yüksekten uçarsýn inmedin yere,
Ölümcül darbeler aldýn kaç kere,
Dert açtýn durmadan bu garip sere,
Ben sana ne deyim,neyleyim gönül.
Gözünü yummadan dalarsýn düþe,
Aldanýr gidersin bir göze kaþa,
Sonunda baþýný vurursun taþa,
Ben sana ne deyim,neyleyim gönül.
Açýlan her kola atýlýp durdun,
Þuursuz,gayesiz kendini yordun,
Nihayet bu iþin sýrrýna vardýn,
Ben sana ne deyim,neyleyim gönül...
.....................Ahmet MORAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.