*Ýstanbul’la Hasbihâl
Kýrk yýl olmuþ Ýstanbul, senle görüþmeyeli
Son güzde ayrýlmýþtý, kesiþen yollarýmýz!
Koparmýþtý ya bizi, hazanýn soðuk yeli...
Þimdi bir ilkbaharda, birleþti ellerimiz.
Unuttum sanýyordum, silinmemiþ bir yerin...
Duruþun öldürecek, öyle masum ve derin!
Meðer ne de fazlaymýþ, gönlümdeki deðerin
Gördüm ki, heba olmuþ geçen tüm yýllarýmýz.
O zaman köprü yoktu, feribotla geçerdik
Çeþmelerin fýsýldar, þiþe suyu içerdik...
Kafayý toplamaya, Küçüksu’ya göçerdik
Söylerdik hep yürekten, susmazdý dillerimiz.
Fatih minaresinden, gelirdi ezan sesi
Yapýþýrdý camlara, bozacýnýn nefesi...
Nasýl huzur verirdi, bayramý, arifesi
Dünyalara deðerdi kutsal kandillerimiz.
Sabah, Süleymaniye, öðle Sultanahmet’ te
Ýkindi ve akþamlar, Fatih’teydi elbette...
Yatsý, Eyüp Sultan’la neþe-i muhabbette!
Mesrur olurdu her gün, susuz gönüllerimiz.
Ne kadar güzeldi o, yamaçlarýn, yanlarýn
Cennet gibi olurdu, yemyeþil eyvanlarýn
Açýp eflâtun bakan, nefis erguvanlarýn...
Mis gibi kokardý ya, rengârenk güllerimiz.
Arada bir tepeden seyrederdik Boðaz’ý,
Uykumuzu bölerdi, yoðurtçunun avazý!
O, baygýn, baygýn bakan, güzellerinin nazý
Alýrdý canýmýzý, dayanmaz hâllerimiz...
Birkaç yýlda bir gelen, sopsoðuk kýþlarýnla
Kar yaðýp buz tutan o, dimdik yokuþlarýnla!
Pencere pervazýnda, titreyen kuþlarýnla
Aþiyandan öterdi, Þeyda bülbüllerimiz...
Sirkeci’den binerdik, Halkalý trenine
Uðrardýk Ataköy’le, Florya peronuna...
Kumlarda boðuþurduk, hem kýran kýranýna!
Kulaç atmaktan yorgun düþerdi kollarýmýz.
Küçüksu’ya giderdik, âlemi ab etmeye!
Sandal sefalarýyla sinir stres atmaya...
Yemyeþil yamaçlarda, uzanarak yatmaya
Akþam dönerken sanki dolardý pillerimiz.
Beyazýt ve Galata, karþýda Kýzkulesi
Asýrlardýr mahfiller ve mihrapta lâlesi...
Tam sinende yatýyor Osmanlý sülâlesi
Andýkça ýslanýrdý, beyaz mendillerimiz.
Köprü’de balýk, ekmek, nasýl da severdik ya
Emirgân’da bir sýcak çay molasý derdik ya!
Sahillerde kol kola, hep gelir giderdik ya
Eserdi baþýmýzda o kavak yellerimiz...
Senin gibi güzeli, haydi gel, arada bul!
Her zaman gösterirdin, hem de hep hüsnü kabul
Senle hasbýhâl ne hoþ, ey füsunkâr Ýstanbul
Ayrý kalsak da inan, birdir gönüllerimiz...
Antalya-2011
GEÇEN HAFTA 41.YILDA ÝSTANBULDAYDIM...SOHBET ETTÝK ÝÇTEN ÝÇTEN.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.