o ahvale binaen dimdik ve maðrur baþýna pek iþtahlandý bu izan
-dedin ki o zaman evladýr hasret gafletteyse bir millet- ...
þimdi ben bu ne menem mizan deyip mülkün temeline sövsem yaftalar mý beni de hýyanet diyen cümle sersem
-onlar ki çoktular sen baðýr baðýr baðýrýrken kurþun eritmeye çaðýrýrken ninnilerle avundular... yanmaktan korkup karanlýða sýðýndýlar-
bu ahvalde ben
hece hece seni ne vakit içsem büyür gözümde memleket büyür / sesine zaruret...
ne vakit düþsem düþlere boyun büksem alnýnýn þavký vurur üstüme bir sýzý büyür içimde gözlerinin renginde
derim ki o vakit sen memlekete çýnarlar sana hasret üþürken o gemi o kaptan maviliklere kýrmýþ dümeni hala bekliyor mudur güneþli günlere götürmek için yorgun bedenini ve dahi/ yorgun memleketi
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülşen Destanoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.