menzilini yitirmiþ göçmen kuþlara takýlýp gitmiþti düþlerin elbet onlarýn peþine düþecekti gözlerin sen de gidecektin…
bir tedirgin ellerin duruyordu bu kentte düþlerinsiz bir de o temmuz yangýnýnda küllenmiþ türkülerin biraz da kalmaya meyilli yarým gülüþlerin ama gözlerinsiz…,
geç kalmýþtý aþk bize ya da biz ona öyle zamansýz vurmuþtu iþte belki biraz tekinsiz…
gidecektin
bir unutmak kalmýþtý avuçlarýmda bir de alýþmak yokluðuna hem de vuslatý ümitsiz...
delilikle velilik arasýnda kýldan ince kýlýçtan keskin o yerde yandým günlerce -üstüm baþým kül ve pas-
puslu göðünü aðartmak için bilcümlesini hatmettim aþkýn tekrar tekrar
evvela hasretin her tonunu zerkettim tüm hücrelerime her yokluðunu ezber ettim…
zordu elbet mekan’dan çýkýp zaman’dan aþmak ve seni sensiz sevmelere alýþmak
ellerini neyleyim düþlerin göçteydi yolu yarýlamýþtý gözlerin oysa seni bütün bütün sevmekti tek derdim ayýrmadan düþlerinden koparmadan gülüþlerinden sevmek gibi sevmek iþte hani bedeni mülk edinmeden…
dedim ki kendi kendime aþk dokunamasan da aþk o þemsiyesine sarýlsýn varsýn sen hasret olup yaðdýðýnda varsýn ürperip üzerine hýrka alsýn sen rüzgar olup adýný fýsýldadýðýnda nasýlsa/ gökyüzü her yerde mavi her yerde ayný kuþlarýn dili
demem o ki ey kendine saðýr bana dilsiz sevgili seni sensiz sevmekte öyle ustalaþtým ki yanýlýp gelsen inan sen bile bozamazsýn dengemi…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülşen Destanoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.