Sevgi olmasa,
Üþürdüm kuyularda ey dost!
Karanlýðýn rüzgârý dalgalandýkça,
Sevgidir çoðaltan soyumuzu;
Sevgiliyi andýkça.
Þiir olmasa,
Olur muydum sanki þimdi ben?
Geçmiþin ve geleceðin dilidir þiir.
Ne zaman yakalasa beni içimden,
Nadide çiçeklerden bir iksir.
Umut olmasa,
Yürekte ne ýþýyacaktý kandil kandil?
O umutlar ki her zaman bir kutlu asa,
Yeþertir en çorak gönül topraklarýný
Çil çil! ...
Düþ olmasa,
Tükenir miydi hiç penceresiz geceler?
Can kendini vururdu yokuþa,
Kilitli kapýlar gibi
Birbirine kilitlenirdi bilmeceler.
Hülyâ olmasa,
Ruh nasýl hicret ederdi tâ yýldýzlara?
Þiir, düþ, umut ve hülyâ
Bir sevgi oylumu mor menekþe;
Selâm kaleme, kâðýda.
Sabýr olmasa,
Nasýl yumuþatacaktýk ayrýlýðýn kemiklerini?
Hayatlarýmýzla baðlý olmasak topraða,
Ezgilere karýþtýrýp kimyasýný
Böylesine koklayabilir miydik çiçeklerini?
Hasat vaktidir þimdi,
Þiirin en güzel sabahý,
Sevginin ak topuklarýný yüreðe vurduðu an,
Ne ýþýk, ne rüzgâr, ne de sular uyuyabilir artýk;
Dipdiri bir medeniyettir kan…
Bahaeddin KARAKOÇ (Kar Sesi – Ocak Yay. – 1983)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.