RÜZGAR VE VEDALAR

devrilmiþ sütunlarýn
yanmýþ yýkýlmýþ þehirlerin
yerin dibine batmýþ muktedirlerin
çoktan masal olmuþ hayatlarýn,
lüksün , þatafatýn ve yoksulluklarýn sokaðýnda yürüyorum
rüzgar
dökülen yapraklar
son kanat izi de silinirken gökten
ve son kanat sesi sustuðunda
soruyorum kendime:
“insan bir vedaya ne zaman dayanabilir?
ve ne zaman hazýr olur vedalara?”

her istasyonda
unuttuðun bir þemsiye, bir kitap
bir mektup veya kurutulmuþ çiçekle
eksilirsin…
aðýr aðýr döner tekerlekler,
boðuk bir kampana sesi…
ve hayat , yoluna devam eder …


rüzgar
dökülen yapraklar
çocukluðumun bahçelerini anýmsatýyorlar:
paslý sesiyle aðlayan salýncaðý,
cebime doldurduðum çakýl taþlarýný .
benden uzakta çözüyorum göz-baðýmý…
yalnýzlýðým,
söyle, kaç veda doyurur iþtihaný?
kaç dudak bükülüþü , kaç çocuk aðlayýþý?

gözlerim doluyor kalbim burkuluyor
bir daha yetim kalýyorum,
babasýný kaybeden her çocukla.
el sallayarak , gidenin ardýndan ,
“hayat vedalar toplamý “ diyorum :
annem babasýný yitirdiði zaman…


þu köhne ahþap banka otursam
bir keman sesi ýslatsa saçlarýmý usuldan
silinse hatýralar, silinse hafýzam
yalnýzca gözlerimde gözlerinin çizdiði akþam…
soruyorum :
kaç bahar , gözyaþýnla ýslanmýþ kaðýda
gömüp duygularýný,
kaç bahar kaçtýn kendinden?
kaç bahar ateþe verdin düþlerini?
kaç mezara yer var daha kalbinde?
ah kaçabilsem
kaçabilsem vedalardan…



rüzgar
sallanan yapraklar
son kanat sesi de sustu
son kanat izi de silindi gökten,
fikrim maziden atiye
atiden maziye gýcýrdayarak sallanýrken.
köklerini gömdükçe derinlere,
dallarýný yaþatan bir aðacýn
hikayesi galiba bu.
seçilmiþ vedalar, mecburi ayrýlýklar…
gövdesinde acýnýn kalýn kabuklarý,
kaç yüzyýl görmüþ geçirmiþ
koca bir çýnarýn hikayesi …

“hayat vedalar toplamý” diyorum
rüzgar,
dökülen yapraklar,
ve bir balta darbesiyle devrilen,
yer ile yeksan çýnar…

gýls

Not:Ahmet Telli’ye saygýyla...


Sosyal Medyada Paylaşın: