Bilirim ki yorulur dil, yanlýþlara. Alýþkýn olmadýðýmýz zamanlar ile doludur, hayat. Belki bir kýsmý, hoþumuza gitmez. Belki de bir tarafýnda taht kurar, kalbimizin. Alýþkýn deðilizdir ancak, Deðeri vardýr, bizim için. Emin olmak için. Ne Yapmalý?
Koparmamak için gülleri. Ürkütmemek için bülbülleri. Yaralý kuþlarýn yuvasýný, bozmamak için. Teskin etmek için, içimizdeki kasvet muharebelerini. Aklýmýzdaki soru iþaretleri kim bilir? Ne zaman bizimle hem fikir olacak? Bizim ortaya koyup ta, umursamadýðýmýz; Sebeplere, Ne Yapmalý?
Vurmalý mý yere, dengesiz bir yumruk gibi? Koymalý mý bir kenara, sus gibi? Sormalý mý sürekli, ne yapmalý diye? Bitmeyen çukurlara mý gömüp bedeni; Bitirmeli mi bize emanet edilen bedeni? Can’a can gözüyle bakmak için, Ne Yapmalý?
Sen ki rüyalarda, can’ýndan kopan. Sen ki bir zamanlar uçan kuþa göz diken; Elinde sapan. Sen ki kendine göre olaný daim kýlan, kapan. Belki kendine, sen ki demek bir kez olsun; Aklýndan geçmeyen, sapan! Sen ki sen gibi yaþa, bir demlik çay’a lezzet deðil; Seni ver, sen kat… Sen ki uçan kuþ ol, uç havada, göz diktiðin kuþ ol. Sen kýymaya kalktýðýn can ol. Sen dünya ol ve dön kendi içinde. Ve sonra da de ki herkese, Ne Yapmalý?
Oðuz KARABULUT Sosyal Medyada Paylaşın:
oguzkarabulut Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.