büyü

gölgelere dadanan yalnýzlýðýn büyüsünde açar içimdeki zehir





güzelliðimi götüren düþlerin benzinde sevdim þehri
dalgalarý okþadýkça ruhum
vazgeçtim içimdeki ölümden
zaman yaþadýklarýmdan düþtü
topraðýn kalbini döverek
topladým aç anýlarýmý






siyah gözlerde yürüyen duvarlar
yorgunluðumu býrakýn sokaklara
korkmuyorum küçük odalarý taþýyan adýmlardan
maviyi sýrtlayan çizgilerde herkes gibiyim
ya derin karanlýk
ya güneþli bulut
ya da yapraðýn teninde
kýrmýzý
gizini taþýyan her parçada uçurumum
hiçbir zamana






en köklü ayrýlýklarda biterken bahar
yakýnýmdaki uzaðý sever daðlar
çünkü bilirim
havanýn nabzýnda rüzgar dinlerken uykularý
uykularýn ateþinde mayalanýr umut
ýlýk uðultu gibi...
damarýmda ýsýnan mevsim hangi sabaha deðiþirse
oraya dallanýrým beyaz
alabildiðince sonsuzluðum
gözlerimde
bir yaný aç
bir yaný tok
üþümelerde







kaderin ýþýðýnda yüzüm
ayný aðaçta dizili ziyafet
hiç bitmeyen kelimelerle doluyum vakitlere
tohumlar onlarýn dilinde
büyük yolculuklara nadaslanýr
ya baba oðluna kavuþur
ya þarký sevgilisine
ya da ölüm mezarýna



ya da
nebileyim
okþadýkça daðlar ayaklarý
bir göze benzerim









Sosyal Medyada Paylaşın: