Ýsyaným sana deðil, kaderime, alýn yazgýma… Ýsyaným sana deðil, topraðýma, Ýsyaným sana deðil, harman vakti esmeyen rüzgâra.
Kaðný sesleri susmuþ, bakýþlar küs hayata.
Köylü, küçülen gölgelere oturur, yavanýný yerdi. Günün en mavi zamanýnda. Güneþ toprak çatlatýrdý öðlen vakti… Kavallar susmuþ, Yapraklar küs, rengine. Kuþlar dönmez ötmez olmuþtu…
Köyümde göç zamaný, Yokluða, Topraða, Çamurdan yapma konaða… Veda…
Gece kondurmuþtuk þehirde ki viraneyi, Yine çamur, yine toz dumandý umudun yollarý, Topraðý bu kez biz çatlatýrdýk, Gökdelenlere inat, yerin dibine, dibine.
Þimdi, Göç zamaný… Elimizde kazma, alnýmýzda ýþýk, baþýmýzda tas, Yerin dibine, dibine…
Sosyal Medyada Paylaşın:
kazova-60 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.