//ne kadar parçalanmýþ hayat varsa, sistem çarkýný o kadar rahat döndürür
siz bilemezsiniz bizim oralarý, orada acýlar uyutularak büyütülür//
sokaklarýnda güneþin kesildiði yerde doðmuþum ben
solumuþum ceylanlarý vurulmuþ kýrlarýn havasýný
üzgün bakýþlý melekler temizlemiþ gövdemi
harmanlayýp toprakla sabrý
sessiz sakin belemiþ
yüzümü de ayýpla örtmüþler o gün
kýrk gün mezarý açýk olurmuþ loðusanýn
þom aðýzlý eco bibi göbeðimi keserken söylemiþ
uðursuz, yine kýz doðurdu demiþ
gözleri sulusepken, çekilmiþ annemin sütü
harlý ateþler yanmýþ yüreðinde
utanýyor gibiymiþ ellerinin rengi
sütü çekilmiþ ya, ondandýr
yasaklar ve korkular emzirmiþ beni
çalmýþ sesimi, özgürlüðe ve sevdaya zincir vuranlar
elini tutamadýðým, yüzünü görmediðim çocukluðum
onlarýn bacaðýnda asýlý kalmýþ
o günden beri tutsaðým
nem almýþ her yaným
varoluþundan kopanlar, insanlýðýn doðasýndan uzaklaþanlar
ruhunu þeytana satýp, mahmuzlarýný çaðýn karnýna vuranlar
semerinde bin yýllýk egemenlik taþýyan kahpe ruhlular
þu isyanýma mal olanlar, sübyan dedilerse de
ben hep isyan çiçeði dedim adýma
toz ve ahþap kokan beþiðim tanýðýmdýr
annemin dilinde bazen Bosna’ydým
bazen de Hiroþima
aðýda dönmeye görsün ninnisi
yaralý kuþlar düþermiþ yarasýn saðaltmaya
siz yine de sormayýn bana
belki kumlar arasýnda bir çakýl taþý
belki de iki damla gözyaþý
kimliðim, ýþýksýz evlerin gecesi kadar yorgun
adresim, unutulmuþ bir düþ kadar uzun
rengarenk çiçekler yeþertsem de düþlerimde
kaðýttan gemiler yapýp, kürek çeksem de maviye
ben hep gözlerimde karanfil rengi bir özgürlük gizledim
sevdim ölesiye
hep uzaklardan seyrettim hayatý, adýna kader dedim
kader ölümcülü oynarmýþ
bilemedim
tuttum yalnýzlýðýn ellerinden, sokaklar dolusu çýðlýk biriktirdim
þimdi talan edilmiþ hayattan arta kalan boþluk kadar
sessiz ve derinim
//siz bilemezsiniz beni
bende acýlar simsiyah bir günde baþlar//
Müsade Özdemir