akım

bir yanýp
bir sönen
yalnýzlýðýn ülkesine sürüyorum saatleri
þemsiyesini açan anýlar el sallýyor gemilere
yagmur bende ölüyor
toprak ben de




oysa gözleri maviydi korkularýmýn
hiçbir zamana sýðamayan
bütün masallarýn saçlarýna karýþtý diye çiçeklerim
gökyüzü düþtü yüreðimden
çatlak bir mazinin bilmecesinde içim
aðrýlý ayaklar
imreniyor hüznün akýmýna
dili kurumuþ tohumlar





odamda beyaz bir hayalin uykusu





satýr aralarýnda boþluðum çýðlýk
gözümün içi gibi karanlýk sözler
üstelik kurþuna dizilen kuþlar da ürkek
kýþ gecelerinde ýþýklý bulutlar
üþüyen çýplaklýðýmý giydiren
giysilerimdi yüzüm

bir zaman...



ýsýrýrken avuçlarýmý vakit
dalgýn ve çaresizdi
bir umut çýrpýntýsýydý uzaklardan gülen
tanýdýk sesler
iflah olmayan sesimin prangasý
erkenci rüzgarda tutuklu
yüzüm ýslak
yüzüm ölüme güçlü
ki
yaþamýmý savururken
durdu annemin ellerinde
aðýzsýz sýcaklýða


bana aþký anlatma



bu yüzden sallandý hücremin duvarlarý
bu yüzden intihar etti çýðlýðým
bu yüzden çiðneyemedi çocuklarýn gülüþü
deprem olmuþ ince çizgileri
gittikçe geniþliði kazýnan günlerim
kýmýltýsýz gövdem öksüz ellerimde
bacaklarýma dolanýr


hadi kopar saçýmýn telinden
aklým baþýma dökülsün
ak...ak...






Sosyal Medyada Paylaşın: