Ahşap Duvar Saati

Gidiyordum…
Ayrýlýk vaktinin geldiðini biliyor,
Ve bir daha dönmemek üzere gidiyordum.
Artýk bu þehirdeki misyonumu tamamlamýþ,
Artýk beni bu þehre baðlayan bir neden de kalmamýþtý.
Dönüþü olmayan bir yolun eþiðindeydim.
Sýkýca giyinmiþ, kuþanmýþ,
Tüm kararlýlýðýmla vedaya hazýrlanýyordum.
Biliyordum…
Mutlaka geride býraktýðým bir þeyleri özleyecektim.
Bunu gayet iyi biliyor,
Bu yüzden arkama bakmadan gidiyordum.
Ama geride býraktýðým da ne vardý ki,
Perdesi olmayan, rutubetli küçük bir otel odasýndan baþka.
Bir de ahþap bir duvar saati vardý özleyebileceðim.
Her saat baþý, gong sesiyle beni tekrar tekrar hayata döndüren,
Lakin basit bir gong’tan öte, huzur veren bir senfoniydi yalnýzlýðýma.
Kapýdan dýþarýya attýðým ilk adým,
Bir baþlangýç deðil, bilakis bir sonun ilk adýmýydý,
Dünü olmayan, yarýný belirsiz.
Sadece önüme bakýyor,
Yanýmda bu þehirden hiçbir þey götürmemeye çalýþýyordum.
Oysa lapa lapa yaðan karda attýðým her adým,
Benden bir þeyler býrakýyordu kaldýrýmlara.
Kararlýydým…
Kaçarcasýna uzaklaþýyordum.
Attýðým her adým, kaldýrýmlarda býraktýðým her iz,
Bir çizgiydi daha ziyade anýlarýma çektiðim.
Fakat nereye gidiyordum?
Bir sonraki duraðým neresiydi?
Düþünüyor, düþünüyor ama bilemiyordum.
Belki de bilmek istemiyordum.
Eðer gideceðiniz yerde sizi bekleyen dumaný tüten bir ocak,
Yolunuzu gözleyen kimsecikler yoksa,
Vardýðýnýz yerin bir önemi var mýdýr ki?
Bende yolumdan dönmüyor,
Açýk denizde rotasýz seyreden bir gemi gibi ilerliyordum.
Yorgundum…
Artýk döndüðüm her köþe baþý,
Ve sonu gelmeyen her bir sokak beni daha çok yoruyor,
Kaldýrýmlarda bata çýka yürüyor gibiydim.
Evet evet ben yorgundum.
Bir vazgeçiþ belirmiþti, bana yorgunluðumu kabullendiren.
Sonra bir ses!..
Bu sesi tanýyordum.
Oysa bu þehre ait her þeyi silip atmýþtým, tanýmamalýydým.
Tanýmamam gereken bu sesi tanýyordum.
Ahþap duvar saatiydi bu; perdesiz, rutubetli odamdaki!
Yorgunluðum hafiflemiþ ama üþüyordum.
Farkýndaydým…
Gecelerim birbirinin kopyasý gibiydi.
Ve bu da onlardan biriydi.
Yine ayný, hep ayný serapla geçiyordu uykusuz gecelerim.
Farkýndaydým ama gözlerimi açmaya cesaret edemiyor,
Belki de etmek istemiyordum.
Bu yalnýzlýk artýk zor geliyordu.
Artýk bu yalnýzlýða son vermek, dünü unutmak,
Yarýna bakmak gerekiyordu, bitmek bilmeyen seraplara inat.
Evet evet yapmalýydým.
Yaþadýðým tarifi na’mümkün ayrýlýðýn izlerini silebilmem için,
Perdesiz, rutubetli odama veda etmeliydim.
Ve yapýyordum…
Her gece seraplarda yapamadýðýmý yapýyor,
Bavulumu toplayýp, ahþap duvar saatimle bu þehri terk ediyordum.
-Halis ÝPEK-
(Okuyan herkese teþekkürler... Puanlamanýzý ve yorumlarýnýzý bekliyorum...)
Sosyal Medyada Paylaşın: