Kelimelerin infilakı

Bir cinnetti;
Kelimeleri kýrdým geçti.
Târumar olmuþ bir hecenin koynunda;
Omuzlarýmdan göðe yükselmiþ yaftalarýmla,
Af makamýnda söyledim tüm ezgilerimi.
Aþkýn boynunu kaç tonluk fikir bükebilir ki!

Ey kýrýlmýþ yanlarýna dua sürdüðüm aþk!
Bulutlarýn kirpiðinde,
Þu asýlý duran senin gözyaþýn mý?
Anneler çocuklarýný
Seninle mi uyutuyor geceleri...
Ben ki sancýsýný duyduðum kelimeler taþýyorum içimde.
Korkarým dilim yeni bir doðuma gebe!
Çýðlýklarýmý uyutanda senin ninnilerin mi?

...

Bir infilaktý;
Patlattým þiiri,
Harfler dudaklara saçýldý.
En kalabalýk meydanlarda yalnýzlaþtý þiir.
Gecenin ziyasýný arayan bir yýldýz gibi,
Her kalemden bir ýþýk umut etti.
Þimdi bir silginin pençesinde firarî...

Ey içimde ki ateþ,
Serin ve selametli ol!
Ki, ruhumda Ýbrahimî nefes...
Bir toz kadar hükmü yok Nemrud’un...
Gücü yetiyorsa;
Kelimelerimin daðýný delsin,
Fikrimi çöllere sürsün,
Aþkýmý yakýp kül etsin.
Bin Nemrud toplansa bir gönlü yakabilir mi?

...

Dilimde tutabildiðim her söz,
Sükûttu elbette.
Ve sükût bir þehrin gökyüzünde
Vâveylâ niyetine...

Veyl olsun kaleme!
Sustuklarýmý söyledi yine...
Sosyal Medyada Paylaşın: