“Hiç sebepsiz ayrýlýk olur mu diye Kaç kez sordum bu soruyu kendime Hangisinden öðrenmek istediysem -Sus! Senin aklýn ermez, dediler her defasýnda
Sustum…
Sorduðumda -Peki, ne zaman aklým erecek, diye Ortak cevap “ Büyüyünce…” Oysa ayrýldýðýnda annemden Sakallarý çok uzamýþtý babamýn Ama ben biliyordum Her gün annem için týraþ olduðunu Görüyordum Aynalarýn karþýsýnda nasýl mutlu olduðunu…
Peki, ne oldu da bozuldu bu sihir Týraþ olurken hiç yüzünü kestirmezdi babam Annemin eteklerinden damlarken kan Kader miydi? Bu cam kýrýklarýný yolumuza serpen Gelmemeliydi bahçemize Yaprak dökümü bu kadar erken
O yalancý göçmen kuþlar alýp gitti mutluluðumuzu Nasýl da inanmýþtým Beni Leyleklerin getirdiðine Ve onlarla birlikte terk ettiðinde babam evimizi Mevsimden mevsime bekledim çýkýp gelmesini
Geldi… Ta/ki ben, onun uzayan sakalýný kesmeyen Tüm nankör jiletlere inat Kör bir býçakla kestikten sonra bileklerimi…”
Bitti mi dedim? Sustu...
Sonra doðruldu Hatta düþecek gibi oldu yerinden kalkarken Ýmzaladý intihar tutanaðýný Ben ona sýrtým dönük aðlarken…
Ereðli, 12 Mayýs 2011
Yüksel Erentürk YILMAZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Yüksel Erentürk YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.