_Sýnýrlar çiz Araf çocuk adýmlarýna, boðulmasýn öykülerinde gün batýmlarý_
Þairlerin diliyle çizdiði ölüm oruçlarýna kayýtsýzken þark susuzluðum, ömrün ö’tekil(l)eri olduðunu incinerek öðrendim…
Susmayý yeðlemeyen her söz yürek ucunda asiyken içimde büyüyen koca kalabalýða, i mgeler pasifledim…
Bütün isyanlar yardým ve yataklýk ediyorken mürekkebime,
Dilimde felç bir çýðlýkla boþluklarýný dolduruyorum hayatýn ne var ne yoksa...
Kapýlar duvar,duvarlar soðuk, yaþamak hakkýný savunmak þimdilerde ezik bir eylem iken
Kendi ben’imde cümleler sýnýrlýyor lâl olan lehçelerim
Yargýlanýyor acemi bahaneler yaþamak gerekçeli…
Gece sakallarýný uzatmýþ
Gölgesinde öðütüyor
Yeryüzü yanýðý düþlerimi
Bir oylum sýzýnýn pususunda
Eðrilen bir daðýn yamacýnda,
Ezberlenmiþ sanrýlarýmdan dökülüyor yapraklarý dallarýn...
Ah…zorba hayat
Hiçliðin dökülüyorken adýmlarýma
Tutsak türkülerden duyuyorum yokluðun devinimini
Gör ki,
Esnedi yeniden zam/an…
//Çarparken ince yerime sübyan hýçkýrýklarý
Ve gece lâl sessizliðiyle sis tutmuþ ah müjdeliyorken
Ýçiyordum yokluðun suskusunu
Bir acý þerbet
Tuhaf bir acýnýn koynunda can veriyordum//
Gölgesini biriktiriyorum düþlerin, ateþiyle yanýyorken gözbebeklerim
Nasýlsa rütbesiz söylemlerim.