yağmurdan adam yapılmıyor

sanki taþ yerine baþýma çaldý býçaðý Ýbrahim
cansýzken öldüm ben.

þimdi herkes Musa’nýn Asasý’yla doldururken kasasýný
yine ölüyorum ölüyken.

yoksa
beni de sen mi doðurdun ya Meryem!
döþek denilen çarmýhta
parmaklarým mýh gibi
kanayan avuçlarýmla ölüyorum her gece.

insan yüzlerinde tek sözün kalmamýþ
silinmiþ gözlerdeki ayetler
her þey yalana dönmüþ
her þey sahte;
beþ dakikada beþ vakit midir iman
bu muydu senin tebliðin ya Muhammed!
yoksa yine ölmüþ müydüm Bedir Savaþý’nda!

ayazlar dindiriyordu bendeki ateþi
düþen karlara tutunarak yaþýyordum kimsesizce
gizlice kardan adam yaparak daðlarda
avunuyordum adam diye,
kar da kalmadý bu þehirde
adam da!

tekrar ölmek bir þey deðil;
ama dört omuza yük olmaktan korkuyorum ben,
isterim ki
ne mezarýmý kazan kazma kýzsýn bana
ne de iki kýrýk küreðin alacaðý kalsýn,
ak kefene sarýlmasam da olur
minneti acý verir bana
koynunda yatacaðým topraðýn.

bahar geldi
yaðmurdan adam yapýlmýyor ki!..


Sosyal Medyada Paylaşın: