MENÃœLER

Anasayfa

Şiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

İKİNCİ DERS
nuh

İKİNCİ DERS



Düşünmüştüm ki; farkı olacak bu rüzgarın.
Bu rüzgar, hayatımın tozlu raflarını,
Kirli yanlarını, acılarını, yaralarını,
Silip götürecek...

Oysa, depremden hemen sonra,
Tsunamiyi yaşayan o ülke gibiyim şimdi.
Yerle bir...
Bir yandan akılsızlığıma öfkeli.
Bir yandan da,
Krizden çıkmak için girdiğim bu yolda,
Tamamen batmış gibi.

Anladım ki;
İnsan ne yaşarsa yaşasın hayatta,
Ne görürse görsün,
Ne çekerse çeksin,
Hala bir şeyler canını yakıyorsa eğer,
Öğreneceği çok şey var demektir.

Her depremin sonunda da, insanın yaralarını,
Kendisinin sarması gerekir.
Çünkü insan neyle sardıysa yarasını,
Ona bir ömür muhtaç olur.
O şey gittiğinde, kan akmaya devam eder.
Daha hızlı, daha öfkeli...
Barajın önünde birikmiş su gibi.
Dakikalarca tutulmuş bir nefes gibi.
Bu sefer akıl da duramaz önünde, yürek de...

Birincisi, ikincisi değilmiş mesele.
Yeri, zamanı, miktarı değilmiş.
En güvendiğin insanların elinden,
En mutlu olduğun an,
Ve en ihtiyaç duyduğun zaman ölmekmiş.


Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.