İKİNCİ DERS

Düþünmüþtüm ki; farký olacak bu rüzgarýn.
Bu rüzgar, hayatýmýn tozlu raflarýný,
Kirli yanlarýný, acýlarýný, yaralarýný,
Silip götürecek...

Oysa, depremden hemen sonra,
Tsunamiyi yaþayan o ülke gibiyim þimdi.
Yerle bir...
Bir yandan akýlsýzlýðýma öfkeli.
Bir yandan da,
Krizden çýkmak için girdiðim bu yolda,
Tamamen batmýþ gibi.

Anladým ki;
Ýnsan ne yaþarsa yaþasýn hayatta,
Ne görürse görsün,
Ne çekerse çeksin,
Hala bir þeyler canýný yakýyorsa eðer,
Öðreneceði çok þey var demektir.

Her depremin sonunda da, insanýn yaralarýný,
Kendisinin sarmasý gerekir.
Çünkü insan neyle sardýysa yarasýný,
Ona bir ömür muhtaç olur.
O þey gittiðinde, kan akmaya devam eder.
Daha hýzlý, daha öfkeli...
Barajýn önünde birikmiþ su gibi.
Dakikalarca tutulmuþ bir nefes gibi.
Bu sefer akýl da duramaz önünde, yürek de...

Birincisi, ikincisi deðilmiþ mesele.
Yeri, zamaný, miktarý deðilmiþ.
En güvendiðin insanlarýn elinden,
En mutlu olduðun an,
Ve en ihtiyaç duyduðun zaman ölmekmiþ.


Sosyal Medyada Paylaşın: