öpülmedik dudaklarý uçuklar gecenin
kulaklarý çýnlarken hicranýn gözlerinde
karabasanlar oynaþýrken duygunun eþiðinde
gökten düþer zembille üç elma ruhun anaforuna
yedi baþlý ejderha nefesinde.
olsun;
zifiri karanlýk böylede güzel
ayaklarý yere basar aklýn
bir tutam buse býrakýp
düþlerin soðuk iniþinde
sevmek ayazý…
güneþin gri gözlerinde
vardýr elbet bir bildiði yaðmurun
belkýssýn bahçesinde açan çördük dikeni
ya da mayýs þekeri
kulaçlýyor bedenin en mahremiyetini
bir garip oðlan misali dönüyor dünya
dikine dikine çiseliyor hala
mor hüzünler/
sevmek var ya sevmek
sevmek elbet en payidarý ise ruhun
adam gibi sevmek yakýþýr
er kiþi niyetine…
billuri bir þafakta açacaktý güne bakanlar
en dokunulmazýnda saklý kalan
sandukada saklý duyular
ve ben/
kendim kadar seviyorsam sevdayý
gün batmaz ruhumun saklý koyaðýnda
ne mum,
ne de; pervana yakmaz þehvetin ateþini
ve sözler acýtmaz sevdalýnýn yüreðini
aþk oduyla yanmýþsa eðer damarý
sonsuza kadar sever…
Ümmü AÞCI.