Ama sadece onu istemek
Bir duman yükseliyor,
Gece karanlýðýnda ay,
Ay suskun caddeler bomboþ ve ýzdýraplý…
Bir matem sesi yükseliyor uzaktan,
Bir hüzün, bir keder…
Ve birde acý bir gözyaþý bulutu…
Sessizliði yýrtan boðazýndan,
Bir nefes,
Bir nefes alýyor bir can yine uzaktan…
Kopuk bir velvele almýþ içini,
Yürüyemeyen gözlerinde damla damla kan
Çaresizliðin acýsý bedeninde kalmýþ,
Adeta görülmemiþ bir mutsuzluðun son tablosu…
Çürümüþ bir yaþamýn son sözleri gibi.
Ve sokaklar boyu inleyen bir adam,
Öylece oturuvermiþ,
Sanki son ruhunu vermede…
Sanki…
Sanki biraz sonra ölmekte.
Ve bir an…
Titreyen dudaklarýndan baðýran;
Hýrçýn ve bir o kadar mahsum bir ses:
“ Nerdesin?
Ey! Deli gönlümün güzeli…
Nerdesin ?”
Anlatabildiler mi acep bu sözler o aný…
O dehþeti, o kanayan ateþi…
O yangýnlar ülkesi, yüreði.
Yýrtýlmak, kopmak ve delicesine ölmek gibi,
Ölebilmek gibi sevmek, sevebilmek…
Yanmak veya bir ateþin külü olabilmek gibi,
Izdýraplý bir ceset misali,
Hayat sevincini kaybetmek…
Mutsuz, yalnýz bir adam gibi sevmek…
Onu içinde hissetmek, dokunabilmek saçlarýna,
Her yaðmur yaðýþýnda ýslanabilmek,
Sarabilmek…
Yani delicesine, ölebilmek gibi sevmek gerek…
Yani benim gibi onu istemek;
Geceden,
Hayattan,
Umuttan,
Dünyadan
Ve hayallerden den uzak;
Sadece…
Ama sadece onu istemek…
Yesil_gunes;
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.