ANA

ANA

Ne zaman ki birileri, adýmýzý seslense;
Bir dua okur gibi,”oðlum“ya da “kýzým” dese;
“Anne!”deyip atýlýrýz, onun tatlý sesine,
Onu arar gözümüz, gecelerin leylisinde.

Bir mübarek gülüþtür o,sure gibi, ayet gibi
Günde kýrk kez dilimizin, Kelime-i Þahadet’i
Ana, ilimler sahibi, ana dillerin tespihi
Ana diye kutsar onu, gökte melek, yerde Nebi.

Bir Emine sýcaklýðý, bir Asiye güzelliði
Bir Ayþe muhabbeti, gündüzleri, geceleri.
Bir Muhammed’e anne, bir Musa’ya sevgili
Titrer senin, benim için, her birinin gönül teli.

Bilirler ki cennet, ayaklarýnýn pespayesi
Orda açar çiçeklerin, en güzeli en renklisi
Bilirler ki “Anneciðim”,dünyanýn en güzel sesi
En güzel þiiridir aþkýn, ruhun en güzel melodisi

Ýmkânsýz aþklar gibi, ne zaman yansa içimiz
Ne zaman ki hüzünlere, harman olsa gövdemiz
Avcý görmüþ maral gibi, dað dað iner geliriz
Ak baðrýna baþ koyarýz, rahatlar da yüreðimiz

Taþ basan odur cana, odur baðrýný yumruklayan
Odur bizi yolcu edip, kapýlarda sabahlayan
Göz yolda, kulak seste, senelerce bekleyen
“Yar”diye, “evlat”diye, günü güne ekleyen.

Hasret onun yazgýsýdýr, gurbet onun çilesi
Ölürken bile kýrmýzýdýr ellerinin kýnasý
Baþýnda ak yaþmaðý, ayaðýnda yemenisi
Örnek alýr her þeyini, gelini, kýzý, görümcesi.

O yoldaþtýr babalara, çocuklara arkadaþ,
O fýrýnda piþen ekmek, o ocakta kaynayan aþ
Aðarýr süpürge saç, bükülür bel, eðilir baþ
Bir sýr gibi aramýzdan, göçüp gider yavaþ yavaþ

Sýrtýnda çay küfesi, aþar gider Çayeli’ni
Gündüzleri çay taþýr, toprak taþýr geceleri
Ýzmir ovasýnda üzüm, Muþ ovasýnda pamuk
Adana’nýn sýcaðýnda, yanar, kavrulur elleri.

Mey tutkunu bir koca, almýþ elinden gençliðini
Taþa çalmýþ eþikte, üç beþ aylýk bebeðini
“Gýg!”dememiþ Asiye, kabullenmiþ her þeyini
Hasta, elil bir çocuk, çekip durur eteðini.

Berdel gitmiþ Emine, karþý köyden birisine.
On yýl var ki yanýp durur, anne, baba hasretine
Kaçýncý kez niyet edip, varýr ýrmaðýn gözüne
Tam atacak kendini, bir ses duyar, “Yapma anne!”

Annelerin yüreðidir, yüreklerin en kal’asý
Onda yaþar sevdalarýn, en kadimi, en tazasý
Bir Hatice örneðidir, eþleriyle saf tutmasý
Olmazlarý oldurmasý, her zorluða katlanmasý

Yaman Ayþe denir bazen, yaman nedir bilmeden
Gösterirler bize onu, Erzurum’un köylerinden
Sýrtlayýp da mermileri, tabyalarý týrmanýrken
Yeniden doðar dünya, o ananýn gövdesinden.

Çay çiçeði gözlerinden, yalan dünya gelip geçmiþ
Üç beþ günlük ömründe, harama el deðdirmemiþ,
Yaþamýþ hak dilince, mal da mülk de nedir bilmiþ
Bu dünyanýn zenginliði; hayýrlý baht demekmiþ.

Göz hakký, komþu hakký, bir tas yemek ellerinde
Gider gelir evden eve, avlularda, bahçelerde
Bir Umay’dýr güzelliði, Bir Rabia cömertlikte
Dünyanýn her lezzeti,”huzur”adlý o yemekte.

Ana baþka ne olsun ki, baþak boyu, ipek huyu
Kadem onun ayaðýnda, bolluk onun yüzü suyu
Bir ilahi tören olur, duyulunca doðurduðu
Bir ilahi kutsamadýr, mutluluðu, mutsuzluðu.

Ana kalbe ýþýk demek, nuru demek bu ummanýn.
Helal emilecek sütün, helal yenecek lokmanýn
Sýrrý onda var olmanýn, bir tas suda yoðrulmanýn
Sana ibret gerek ise, en kutsal hak analarýn.

Ana, aþkla yanan yürek, ana, hasret, özlem demek
Aþ yerine taþ kaynatýp, çocuðuna verebilmek
Ana, kan dolsa da için, erisen de ilmek ilmek
Yüz tutup da doðan güne, tebessümle gülebilmek.

23 Mart 2007/Biþkek

Sosyal Medyada Paylaşın: