Bir hastane koridorundayým, Her odada ayrý bir insan... Kimisi feleðe çelme takmýþ, Kimine de felek çelme takmýþ. Saat gecenin ikisi, Çýðlýklar duyuluyor karþýdan; Belli ki acý çekiyor birisi. Bir hastane koridorundayým, Zaman çaðýrmýþ dertleri. Acý bu, dinmez; Kimisinde ayak, kimisinde baþ aðrýsý... Hasta yakýnlarýnýn budur tek derdi. Caným hemþiremin iþi yine zor, Elleri zindandakine umut. Benimse yarama merhem... Yalnýz bana bak hemþire, Diðerlerini unut. Senin ellerine düþmek için hastalandým. Dermaným belli, Derdimi sorma. Aç bir bak, Þu gönül yarama... Seni ne çok sevdiðimi anla! Taburcu etme beni, Caným hemþirem.
Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffer gümüştaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.