Fukaralýðýn baþkentinde,
Varoþlarýn göbeðinde,
Hani þu bizim ellerde,
Bir deli yaðmur vardý bu gün.
Bu virane þehirde.
Ne hýz kesti nede geçit verdi,
Kesildi sonra aniden.
Sonra ince bir gökkuþaðý,
Kadife gibi yumuþak,
Saten gibi parlak
Masmavi bir gökyüzü.
Akþam düþtü yine üzerime.
Bak nasýlda kaybolur þimdi güneþ,
Altýn kýzýllýðýyla,
Koca cevizin körpe yapraklarý arasýndan.
Biliyor musun?
Aðlamadým ben bu gün,
Konuþmadým.
Ne soðuk kerpiç duvarlarla,
Nede bam teli kýrýk sazýmla,
Nede yalnýzlýðýmýn ortaðý sincapla.
Seni düþündüm!
Dost diyen merhabaný,
Hayat veren gülümsemeni.
Sonra gözlerim yola kaydý nedense.
O geçiyordu bak yine,
Yüzünde mavi bir hüzün vardý,
Bakýnca gözlerinde kocaman bir yalnýzlýk doðuyordu,
Onun bu hali bana dokunuyordu,
Radyomda Merik okunuyordu,
Sahi bu kadýn rüzgârda Maraþ kokuyordu.
Seni düþündüm gözlerim önüme düþünce yine.
Bostancýda,
Manavda, bakkalda, durakta,
Yaðmur varmý sahi bu gün Ýstanbul’da.
Taksimde sen,
Beyoðlu’nda sen
Ýstanbul un yedi tepesinden sen estin birden.
Hep böyle oluyor iþte,
Ýstanbul oluveriyorsun aniden…
Orhan YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.