Çernobilin Çocukları

Bileklerimden kýrýk ellerim vardý benim...

Anne kelimesini yarým yamalak söylerken
Yýkýldý dünyam.
Penceresi yýrtýk bir dünyadan asýlsam nafile
Uçurum ayaklarýmýn altýndayken
Bir adým daha atsam annemsizliðe kucak açacak.


Solungaçlarý zehirli düþlerim vardý benim...

Çanak çömlek oyunlarýndan bilirdim patlamak kelimesini
Oysa dünya baþýma yýðýldýðýnda anladým ki
Hayatýn þah damarlarý patlamýþ kulaklarýmýn içinde
Ellerimle kapatmaya yetiþemedim.


Bakýþlarý kýrýk yaþýtlarým vardý benim...

Bir gözüyle umudu acýlarýyla beslerken
Diðer gözüyle karanlýðý büyütecekti.
Bitap ve çaresiz sayýklamalar dökülürken zihninde
Geceyle gündüzü öðrenecekti ayný bakýþlarýn tatminkarsýzlýðýnda.


Ýki kolumun yanýnda bir kolum daha vardý benim...

Belki hayatý daha iyi sarmak içindi
Bilmiyorum.
Ya da bir baþýnýn yanýnda bir tane daha olan kardeþimin
Saçlarýný okþayabilmek içindi.


Mavisi yýrtýk düþlerim vardý benim...

Mutluluk artýk bir hastalýk kadar bulaþýcý
Dokunduðu vakit öldürüyor.
Gözyaþlarý bulutlara deðince
Zehirli atýklar gibi kanýna karýþýyor.
Hayatý ertelemeye takati yok sanki
Bir gün daha siliyor hayattan
Düþmesiyle üç el sallýyorum aðlayarak.


01:23 de Çernobil’in aðlayan yüzüydüm ben...

Umudumuz yokluðu zifiri kuyulara baðýþlayýp
Yýlda bir hatýrlanan ekranýn tuhaf yaratýðý gibi sahipsizdik.
Oysa biz hep ayný ýzdýrabýn çocuklarýydýk.



Sosyal Medyada Paylaşın: