Samanyolu’nun peþinden giden çoban yýldýzýydým
Bilinen yolculuklardan sýkýlmýþtým
Karanlýk yollara daldým bir an
Bir ýþýk yandý uyandým
Ayaðý kayýp düþen bir çocuk gibi þaþkýndým
Sendeliyordum her adýmda
Ýzin vermiyordu içimdeki kör karanlýk
Onca yol biliyordum
Yürüyüp gitmeye gücüm yetmiyordu
Dursam, durgunluk bana yakýþmýyordu
Alýþýk deðildi beden statik enerjiye
Soluk soluða yaþanan bu hayatý
Soluksuz bir ruh öldürüyordu
Kördüm, topallamak için körlük yetiyordu
Kasýklarýmda kasvetli bir aðrýydý þehvet
Damarlarýmda yakýþýklý bir akýntýydý kan
Yola yansýyan gölgemi çalmýþlardý kanun kaçaklarý
Terbiyesizliðim ukalalýðýmdandý
Bilmediklerim harman yeriydi
Bildiklerimse ortasýnda bir balya saman
Geceler karanlýk giyimli zencilerdi
Gündüzler, kaçýnýlmaz zamanlar
Bense bu monoton yýllarýn
Feda edilenler listesinde ki demirbaþý
Acýlar çiçek açýyordu gündönümlerinde
Ölüm fermaný çýkartýlýyordu delice sevenlere
Esmiyordu, karabulutlarý yerinden oynatacak rüzgâr
Ve görünmüyordu benim gökyüzümde
Þimal yýldýzý
Gitmek, kendi yýldýzýný bulmak ümidiyle
Ve inanmak, milyarlarca yýldýz arasýnda
Senin de bir yýldýzýn olduðuna
Ve o yýldýzýn en parlak ýþýðý yansýttýðýna
Tekrar merhaba sevgili dostlar geldim iyiyim
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.