Arzunun bedenleri kuþattýðý bir gecede, Ýhtirasýn pençesinde sallanýrken yýldýzlar, Öyle bir gecenin tarlasýnda ekildin. Bir renk çýðlýðý içindeki bahçemizden, Söylenmemiþ aþkýn türküsünü getirdin.
Geçerken ruhlarýn arasýndan, Ay ýþýðý gibi sürüklenip, Geceye býrakýp yorgun bedenleri, Göðsümün beþiðine kundaksýz uzandýn…
Bir aðaçtým kuþlarýn konmadýðý… Sana kim dedi dallarýma kon diye? Tadýný kaybetmiþtim yediðim yemiþlerin; Gýna gelmiþti bu aþinalýklardan… Uçarak taze bir günün ufkundan, Cenneti bulmuþ gibi bakýyordun gözlerime…
Þimdi sen tam çaðýndasýn, olmaya hazýr. Cennet gözlerinde, bense cehennem… Böyle bir sevgiye benim ömrüm az gelir. Bu son arzu, son özgürlük ve son yudum… Dinle! Bu son ve en büyük þiiridir ruhumun. Tut dallarýmdan beni mor daðlara, mavi denizlere çýkar…
Þiir: Leydican
Seslendirme : Suskunbiradam (Turgay)
Montaj : Canan Ekinci (Þiirlikýz) Sosyal Medyada Paylaşın:
leydican Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.