Zaman sararmýþ yapraklar gibi
Savrulurken hayatýn uçurumlarýna
Sonsuzluðu avuçluyoruz hep beraber
Tarihin kirli dönencelerinde
Unuttuk kim olduðumuzu, ne olduðumuzu
Nerden gelip, nereye gittiðimizi
sevmeyi, sevilmeyi, aðlamayý, gülmeyi
unuttuk…
Bir zaman ki,
Banka cüzdanlarýyla ölçülüyor yaþam
Aþklar bir gecelik iliþkiler kadar deðersiz
Dökülen yapraklar gibi geçersiz dostluklar
Güneþe çýkmak için,
Kara bir leke taþýyor yarýnýna herkes
Eski incelikler, iliþkiler yok artýk
Unutulmuþ dostluklar üþütüyor yüreðimizi
Ýçli, masum türküler yakýþmýyor sesimize artýk
Müzik diye sözsüz sözcükler týkýlýyor kulaðýmýza
Kimse kimseyi dinlemiyor
Kimse kimseyi anlamýyor
Kimse kimseyi baðýþlamýyor
Kirli bir kefen örerek cesetlerimize,
Umutlarý da kirletiyoruz hep beraber...
Gidiyoruz sorgular býrakarak ardýmýzda
ve utançla bakakarak geleceðine çocuklarýmýzýn...
Unuttuk kim olduðumuzu, ne olduðumuzu
Kaybettik benliðimizi, kimliðimizi
Gün gelecek
Herkes kendi ceheneminde yanacak
Duygu kalmayacak sevgi kalmayacak
Yürekler taþlaþacak taþtan anýlar gibi
Ýnsan olup olmamanýn önemi kalmayacak