tenimin aldanýþý
sessizliðin birkaç çýðlýk mýrýldandýðý günah
kalaba yanýzlýðýn tarihinden çýkarken kýstýrýldýðým kendim
sözcüklerimde binlerce ayrýntý gülün cinnetiyle boðuþmakta
kýrýlan parçalar törpülendikçe duvara yanaþan yankýdýr gözlerim
yangýnlarý ezber ettiðinden beri ayaz
ðöðsüme sývalanan göçlerde kaybolur sevinç
ki uçurumun pençesinde ölen gölgeler
beni de siyahýna saklar
ölürüm uzaklara
kimse bilmez
köklerimde demlenen
masumiyeti
yüzüme vurulan karanlýklarýn en uzun zamanýdýr vakit
rüzgar cehennemine iþler aðrýlarý
gecede uyumaz olur çocuklar
kaç oda aðlamaklý
vurulur þehrin göbeðinde
deniz
güvercin
ve masallar
zamaný yok aydýnlýk sözlerin
ay kanatýrken kalbimde uyuyan melekleri
baharlarýn aðzýnda yere inen herþey kýlýç
sonrasý yok
buza dönmüþ gözlerim
içimde inildeyen kramp
bu uzun kopmalarda
ne kendime
ne de iþittiklerime
benzesem
yýrtýk uçurtma olsam havada
mutluluðun sabrýný bekleyen