Henüz Değil...

O’nu düþünerek ýsýnýrsýn zemheri soðuklarda,
O’nu ararsýn yastýðýnýn boþluðunda,
O’nun hayaline sarýlarak uyursun yalnýzlýðýn kuytusunda,
Her gece…

Kâh pencereye vuran yalancý güneþte,
Kâh yaðmurun damlalarýnda,
Kâh daðlarýn karlý doruðunda,
O vardýr aklýnda gözünü açtýðýnda,
Her sabah…

O’nun varlýðý kaçýnýlmazdýr,
Figüran deðil; kahramandýr,
Gerçekleþeceði inanýlandýr,
Her hayal…

Yaðmurlu akþamlarda baþlayan,
Sabaha vuran zamanlara uzanan,
Anne gibi þefkatli,
Sevgili gibi þehvetli,
Baba gibi merhametli,
Masum bir harmandýr,
Her kavuþma…

Çoðul yaþanýr “Her”ler,
Kabullenip, içselleþtirildiði sanýlan düþünceler,
Oysa an gelir,
Bir de duyarsýn ki,
“Tek”il bir söz,
O “her”leri beynine çiviler…
Çivide asýlý duran yazý,
Defalarca söylenen ve duyulan sözlerin yerini kanatýrcasýna alýr;
“Henüz Deðil…
Henüz Deðil…”

Sosyal Medyada Paylaşın: