Omuzlarý çökük insanlar; Bakýþlarý boþ dalgýn, Gülüþleri donuk… Adýmlarý telaþlý, Yönleri bencil… Soluduðumuz hava zehir, Yediðimiz ekmek, Ýçtiðimiz su zehir… Dünyamý bizi hak etmiyor, Biz mi hak etmiyoruz dünyayý Belli deðil… Toprak zehir, yaprak zehir, söz zehir…
Gönüller kurak, Duygular çorak… Aþk günü birlik þarkýlarda; Ana tema aldatmak Yenisini aramak…
Ekmek için savaþ, Özgürlük için savaþ, Barýþ için savaþ, Yaþamak için savaþ… Her yerde savaþ Her þey için savaþ… Savaþ savaþ savaþ…
Böyle yaratýlmadýk, Bunun için var edilmedik… Allah’ýn en büyük lutfu Deðil miydi sevmek? Biz onu ne zaman bu kadar kirlettik? Topraktan yaratýldýysak; Çamur olmak için mi? Cennet vaat edildi diye ahirde, Bu dünyayý Cehenneme çevirmek mi gaye? Ezelden geldik, Ebediyete gideceðiz… O zaman ne kalacak hepimizden geriye?
Gözlerimizdeki hýrsý çýkarsak, Pespembe gözlükler taksak… Yüreðimizdeki kini atsak, Sevgi filizleri yeþertsek… Öldürmek olmasa, Yaþamanýn gayesi Yaþatmak için yaþasak…
Taþý sevmek, topraða dokunmak… Bir çocuðu okþamak, Bir çiçeði koklamak…
Kazanmak olmasa Tek derdimiz, Kaybetmekten korksak… Çirkin grilerin yerine , Þeker renklerini koysak… Çok mu þey kaybederiz Ýnsanlýðýmýzdan? Ýnsan olduðumuzu hatýrlayýp, Ýnsan gibi yaþasak…
GÜLÞEN KARADAÐ 30.03.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülşen KARADAĞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.