*Eski Komþumuz
Duydum eski komþumuz, dün gece ölüvermiþ!
Zaten diyorlardý hep: ’ Çok fire veriyordu...’
Kapý dip komþusuna, suretâ gülüvermiþ!
Tevekkeli komþumuz, açlýktan eriyordu...
Gözlerinin çatýsý, þipir, þipir akardý...
Duydum sevgisizlikten, bir anda soluvermiþ!
O, yeþil cumbasýndan, öyle boþ, boþ bakardý.
Kömür gibi saçlara, beyazlar doluvermiþ...
Vâde doldu mu Hakk’ tan, söylenir bahâne bol!
Komþum aç ölmese de, netice ecel idi.
Gün gelip gidilecek, yürünecek ayný yol...
Vakit tamam oldu mu, gidiþ muaccel idi.
Oysa bu mukadderat, herkesin kaderi bu.
Ýnsan her yaptýðýný, hayattayken yaþarmýþ.
Ama biz insanlarýn, ne yazýk ederi bu!
Hep yaptýðý hatayý, düzeltmeye koþarmýþ.
Hani komþusu açken, tok yatanlar el idi?
Komþularý külüne, muhtâç etmiyor muydu?
Demek hâl, hatýr sormak, bundan çok evvel idi!
Komþuyu, komþusuna sertâç etmiyor muydu?
Sevgisizlik kalplerde, öyle derin iz yapmýþ!
Uzak, yakýn kimseyi, kimse aramaz olmuþ...
Zaman bütün ruhlarý, çok esrarengiz yapmýþ!
Hiç kimse bir birine, asla varamaz olmuþ...
Ýnsanlar, hepimizin olmadýkça dostumuz,
Kapýlar bir olsa da, gönüller kalýr bî-kes! !
Selâm Hakk’ ýn selâmý, tevazu der üstümüz
Kimse surete bakmaz, gönüle bakar herkes...
Antalya - 2011/03
TDK:
Sertaç: baþ tacý
bi-kes: kimsesiz, kimsesiz bir biçimde
sureta: görünüþte, zahiren
Halil Þakir Taþçýoðlu
TÜM DOSTLARA MERHABA...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.