Kendiyle konuþuyordu kadýn Saatine baktý Durmuyordu akýyordu zaman yine Onu hatýrlatan her þarký Hüzne boðdu, özlemle doldurdu..
Geceler beni gündüzler seni anlatýr Gün doðunca hele..
Saat 11 Aklýma gelirsin iþte Zaman tünelinde Ben ve sen kalýr o yerde Lüksümüz sade bir kahve Gülüþümüz kalýnca dudak izlerimizde…
Sabrý selamet olur belki Uyanýnca gün Kalkýnca hüznüm ruhumdan Çocuklar gibi sevinirim Yollara vurunca kendimi Geçer belki…..
Laflar sýralanýr Sözler kafiyesiz kalýr Düþer nemli bakýþlara.. Aklýndan gelir geçer Kulaðýnda sesi Dokunuþlarýný Teni özler..
Kadýn yalnýzlýðýný atar er meydanlarýnda Konuþur susmak istemez gibi Gevezelik yapar Unuttuðunu ispatlarcasýna..
Müzayede ki en deðerli antika gibi Pahalýdýr düþünceleri Parayla alýnmaz..
Aklýndan hep geçirirken Saat 11 olmak üzere
Gidemez Sabrý selamete ulaþmalý Bilir onun için en iyisi oluþunu Müzeye çevirdiði evine bakarken Bir yudum kahvesinden alýr Kendiyle baþ baþadýr artýk Dalar maziye Elleri boþ Gözleri yok olur Kalbinde sade bir sýzý Ýçinde kalan son þarký “Gitmek tüm kalanlarý yanýnda götürmekmiþ Ben bilmem, sen bilirsin elbet Sen gidiyorsun..”
Boðazýnda kalýr gözyaþlarý Söz vermiþtir aðlamamak adýna
Atar kendini dýþarý Hýzlý adýmlarla Evden uzaklaþýr..
..
24/mayýs/2011 perþembe
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hamdiye Hatipoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.