Evler göçüyor içimde
Üstüme mavi tozlarýný döküyor zaman..
Nehirler sustukça kederime
kazýnýyor aðaçlarýmýn gövdesi,
Her çukuruna
gözlerimden akan binlerce vefa..
Nafile
doymuyor insanlýk
doymuyor aþk..!
’Gökyüzünü kaybetmiþ bir kuþ gibi’
çarpýyorum odamýn duvarlarýna
Geçmiþ, gelecekten medet umuyor..
Not düþüyorum güneþe,
kendimden geçip geçip
Geleceðin isli avuçlarýna býrakýyorum hasretimi.
Üþüyor ellerim,
saçlarýmda medeniyetin ölümcül kokusu..!