AYNA VE İNSAN

Henüz onbeþimde
tanýmýþtým seni..
Saçýmý kestirip,
sana koþmuþtum,
beðenesin diye..
Yirmili yaþlarýmda,
dudaðýma sürmüþtüm
kýrmýz ruju,
ilk sana göstermiþtim,
nasýl olmuþ diye..
Yýllar.. sonra..
Arkadaþ olduk,
sýrdaþ olduk, seninle
aynalar..
Benimle paylaþtýn,
sonbahar hüznümü,
Ýlkbahar sevincimi
Ýlk sende gördüm,
hayat yorgunluðumu..
Senden duydum ilk,
yüzümdeki çizgileri
Kimi zaman sevindirdin,
Üzdün, kimi zaman,
Oysa, biliyordum
çoðu kez doðruydu
cevaplarýn,
Ýçimi acýtsa da sözlerin..
Keþke dostum dediðim
benzeseydi aynalara..
Ben severim!
Dostun acý söyleyenini..
Arkadan deðil,
yüzüme söyleyeni..
Parlaktýn hep,
ýþýðýný yansýttýn..
Ne zaman ki buðulandýn,
Beni, bana göstermedin..
Gözüne perde inmiþse ey dost!
Doðruyu bulman epeyce zor..
Karþýndaki aynaysa eðer
Seni, sana kapatýr..
Düzgün görmen için kendini..


Feray Soydan


Sosyal Medyada Paylaşın: