GÖNÜL

Tomurcuklanýr dalým,her hazan mevsiminde,
Yere düþerken bile,yine uçarmýþ gönül..

Dizlerde derman bitmiþ,gezer sevda peþinde,
Düz ovada yürürken,yolun þaþarmýþ gönül..

Tek nefeslik can dahi,kalýr ise bedende,
Aþk seline kapýlýp,coþup taþarmýþ gönül..

Miadý dolmuþ vücut,sefer arefesinde,
Solmuþ iken yeþerip,yaprak açarmýþ gönül..

Ceylan daðlardan kaçýp,yuvasýna kapansa,
Av mevsimi geçsede,pusu kurarmýþ gönül..

Eli ayaðý tutmaz,medarý olmasada,
Yatalak yataðýndan,kalkýp koþarmýþ gönül..

Kulaklar duymaz olmuþ,kalmamýþ gözde feri,
Sevdanýn gülüþünü,duyup bakarmýþ gönül..

Dünyayý derya yutmuþ,nuh tufaný baþlasa,
Yemyeþil çimenlerde,gezip tozarmýþ gönül..

Son demlerini yaþar,imzalanmýþ fermaný,
Dinlemez büyük sözü,yýrtýp atarmýþ gönül..

Veda edip giderken,geri dönüp ardýna,
Dua okuyanlara,selam çakarmýþ gönül..

Varsa da hak divana,unutmaz seni gönül,
Gönülde kalanlarla,yaþar gönülde gönül….






Sosyal Medyada Paylaşın: