"Her aþýk ve her þair ebediyen þüphe edecektir, çünkü zeka için inanmak ölümdür."
| Peyami Safa
þairdi… bitmeyen bir yaþý vardý tuttuðu, akmýyordu þair olmak bir ayrýcalýktý onun coðrafyasýnda ve her toprak parçasýnda baþka anlamý vardý þair olmanýn kendi halinde yazýp düþünürken fark ettim onu büyüsündeki girdaba ansýzýn kapýldýðýmda kanýksadýðým bir lütuftu ve ben kayýp bir su damlasýydým onun deryasýnda
biten yanýlsamalarýn icabýna bakarken bedenim sapa saðlam dikiliyordu önce tarih tekerrür ediyordu yine günüme nitekim emanete ihanet etmeyen duygular esarete mahkumken kendi karmaþasýnda karþýma çýkan ilk kasiste heder oldum!
þairdi… elleri nikotin ve þiir kokuyordu sözleri ahenkle dans ediyordu gözleri hep hüzünlü bakýyordu bense acizdim onun gölgesinde bir nebze soluklanmakken gayem bir þiirde kaybettim onu