Bana Kırk Gece Yeter

Ayrýlýk rýhtýmýndan sallanýrken mendili,
Bir rayiha geliyor burnuma çok uzaktan.
Gecenin hýrçýn yeli söndürürken kandili,
Ruhum felaha erip kurtuluyor tuzaktan.

Bir iç çekip diyorum: “dayanýrsýn buna can”
Kimler yaþamadý ki bu firkatin kahrýný.
Her gün bin umut doðar her gün baþka heyecan,
Sen de geçersin elbet umutsuzluk nehrini.

Sevdalar var oldukça yaþanýyor gel gitler,
Bu gerçeði bilerek alýyor ruhum soluk.
Zamanýn dalgasýyla yýkýlýyor tüm setler,
Hicraným derelere dökülür oluk oluk.

Bazen “keþke” dediðim olmuyor deðil hani,
Ama ardýndan aklým galebeye çalýyor.
Yaþanan bunca hüsran örselerse bu caný,
Aklýmýn bir köþesi yine orda kalýyor.

Silmek için yeterli bana kýrk kara gece,
Tabi ki zaman zaman sendeleyip düþerim.
Gerekirse arada topu atarým taca,
Belki de Yaradan’ýn kollarýna koþarým.

Ben mi kaldým cihanda doðruluk abidesi,
Artýk acýmak haram, aldatmak doðru bende.
Belki zamanla tutar ilahi aþk fidesi,
Ben bayaðý düþündüm, birazcýk düþün sen de.

11.03.2011 Kütahya


Sosyal Medyada Paylaşın: