Muşmula Surat

Kapkara simasýnda riya sývasý kat kat,
Merhametten nasipsiz, gülmez muþmula surat.

Özünde öbek öbek yükselen bir “ben” durur.
Belki de firavundan miras kalmýþ “gen” durur.

“Her þeyi ben bilirim gerisi fasa fiso”
Dercesine çalýmlý benlikten çýkan ses o.

Ýnsana hakir bakar her âdeme hörelir,
Muhtemelen bu sesi son nefeste körelir.

“Er Kiþi” niyetiyle gömülürsün gün gelir,
Sanma sakýn ardýndan makam, mevki, ün gelir.

Sen gibi nice gafil sonsuz sandý âlemi,
Hak ile yeksan oldu, kýrýldý kör kalemi.

Kamil olan insanýn yâd edilir eseri,
Bunu idrak etmeyen, ya ahmak ya serseri.

Kendi nefsin ardýndan dolanýrda durursun,
Fazla sürmez bu þaþa ters poyrazla kurursun.

Aklýný kaybetmiþsin, sen sana yabancýsýn.
Sade kendine deðil sen bana yabancýsýn.

Bu devran böyle sürmez dön gel vakit var iken,
Batar ayaklarýna zehirli kara diken.

Hor görme garibaný hor görme bir âdemi,
Çanakkale’ye verdim, ben tam iki dedemi.

Dudaklarýndan düþmez vatan millet Sakarya,
Son bulur saltanatýn biter bir gün bu arya…

28.01.2011 Kütahya





Sosyal Medyada Paylaşın: