Ve ayrýldýk...
Et týrnaktan ayrýlýr mýydý diye sorma n’olur!
Korktuðun baþýna geldi ve aramýza nedensiz bir elveda girdi.
Bir gitmektir tutturdum yoktan yere, çekip gittim öylesine.
"Bir gün beni de diðer kýzlar gibi býrakmazsýn deðil mi?" derdin.
Baþýný omzuma yaslayýp, ürkek bir sesle:
"Býrakmazsýn deðil mi?" diye tekrarlar, cevap alamayýnca,
Kaldýrýp baþýný, gözlerini dikip de gözlerime:
"Öksüzüm ben, babasýzým, kýyamazsýn, üzemezsin, býrakamazsýn deðil mi?" derdin.
O kadar emindin ki aslýnda bir gün býrakýp gideceðimden,
Bunu bilmenin korkusuydu, bu sorularýn.
Hatýrlar mýsýn ikibin on yýlýnýn son günleriydi
Ve benim aþýrý ilgisizliðim, gideceðimin ilk habercisiydi?
Herþeye sinirleniyor, her dediðine kýzýyordum.
Aðzýný açsan da suçtu, açmasan da...
Giydiklerinden tut da yediklerine, hatta dinlediðin müziklere kadar hepsi suçtu.
Koymuþtum ya bir kere gitmeyi kafama,
Soðutmaktý ya amacým kendimden, aldýðýn nefes bile suçtu sana.
"Çok mu gerekti ayrýlýk?" diye sakýn sorma þimdi bana!
Layýk deðildim ki ben senin bir tel saçýna.
Taa en baþýnda, ilk tanýþtýðýmýz gün baþlamýþtým yalana.
Eðleniriz sanmýþtým.
Güleriz, gezeriz, bir zaman sonra býkarýz,
Anlaþamýyoruz deyip, dostça ayrýlýrýz gibi gelmiþti bana...
Düþünemedim benim gibi bir hergeleye aþýk olacaðýný, baðýþla!
Ve ayrýldýk...
Ve de "Kýrk kere söylersen bir þeyi gerçek olur!" lafý gerçek oldu iþte.
Kýrk kere buluþtuysak kýrkýnda da söyledin:
"Býrakma beni n’olur!" diye.
Hatýrlar mýsýn ikibin on yýlýnýn son günüydü, yýlbaþýydý?
Millet gülüp oynarken, sen aðlýyordun. "Bir serseri seni terketti." diye.
Ettiðin telefonlarýn, attýðýn mesajlarýn haddi hesabý yoktu.
"Bitirmeyelim lütfen!" diyordun da baþka bir þey demiyordun.
Çok acýyordu için, dünya umurunda deðildi.
"Yarýn sabahtan buluþalým, unuturuz olanlarý, yine mutlu oluruz." diyordun.
Bir serseriye, deliye, gidecekse engel olunamayacaðýný bilmiyordun.
Boþtan yere kendini yoruyor, bana hakettiðimden fazla deðer veriyordun.
Her gördüðü güzel kýzda takýlan, yalancý, çapkýn, serseri,
Kendini bir þey sanan, bencilin tekiyim ben.
Sevmeyi hayatý boyunca becerememiþ, hiç sadýk kalamamýþ,
Senin tarafýndan sevilmeyi haketmeyecek birisi olduðumu bir türlü anlamýyordun.
Girmiyordu bütün bunlar o güzel kafanýn içine.
Alýþkanlýktý benim için terkedip gitmek.
Kaçýncý terkedip býraktýðýmdýn, aðlattýðýmdýn gerçekten bilmiyorum.
Ama sorarsan ki, "Hiç mi için acýmadý, hiç mi üzülmedin?" diye.
Belki de hayatýmda ilk defa yalan konuþmayacaðým,
Ama buna da sen inanmayacaksýn.
Ýlk defa canýmýn acýdýðýný, ayaklarýmýn gitmek istemediðini,
Seni tekederken gördüm.
Senin üstüne üçüncü kýzdan geçen hafta ayrýldým,
Ama hala unutmamýþsam seni,
Ve bu mektubu yazýyorsam þimdi sana.
Bilmiyorum gerçekten, anlatamýyorum þu an hissettiklerimi.
Belki de ilk defa üzüldüðümden,
Kim bilir belki de ilk defa piþmanlýk denizinde boðulduðumdandýr.
Gel demeye yüzüm yok sana, yanlýþ anlama beni.
Affet diyecek bir sözüm de yok sana, affetme beni.
Bilmeni istedim sadece.
Sormuþtun ya, hatýrladýn mý yýlbaþý gecesinde?
Herkeslerin eðlendiði, Benimse seni aðlattýðým gece…
"Hiç mi için acýmadý?" diye...
Acýdý be gülüm, hem de çok acýdý.
Bunu bilmek ve buna sevinmek senin hakkýn...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.