Acýlar hep taze, hiç kabuk baðlamamýþ… Meðer acýlar zamanla kabuk baðlamýyormuþ. Ayný yerde kabuk baðlayan yalnýzca insanlýðýmýzmýþ, inancýmýzmýþ, umudumuzmuþ... Çürüyen yüreðimizmiþ, yaþanýlan ne varsa hiç bozulmadan ait olduðu mevsimde yaþýyormuþ. Acýlar hep canlý kanýtý kendimize olan acýmasýzlýðýmýzýn… Ýnsafsýzlýðýmýzýn… ... ... Birileri acýttýkça yüreðimizi güvenmeyi unutturdu kalbimiz. Birileri gelip vurdukça ve kaçarken kopardýysa bedenimizden bir anýyý… Unuttuk bir þeyleri. Kim derdi ki unutturacaklardý gülümsemeyi. Kim derdi…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.