*Veda Hutbesi
b. Nübüvvet devri:
_________Sen olmasaydýn, ey habibim, felekleri
_________(kâinatý) yaratmazdým...Hadis-i kutsi
Gül Muhammed iþte, bu çaðda doðdu...
Doðuþu, âlemin zulmünü boðdu.
Karanlýk dünyayý, nûra gark etti!
Mü’ mini, müþriki, farký fark etti...
Sallandý O’ nunla, cehlin dünyasý
Bozuldu küffârýn pembe rüyâsý.
Mahrumdu bu dünya, temiz fikirden
Resûl’ le arýndý âlem tüm kirden.
Yaþý kýrka geldi, kemâle erdi
Hakk, Muhammed’ ine ’nübüvvet’ verdi...
Nur daðýna iner, Hakk’ ýn nurlarý
Habibine verir, tüm onurlarý.
Vahiyler orada gelmeye baþlar,
Resûl’ de tarifi çok güç telâþlar!
Ýlk, ’oku! ’ emrini alýnca orda,
Bir üþüme gelir, hem de en zorda.
Varýr eve hâlâ titriyor beden,
’Ört n’olur Hatice, sorma ki neden’
Cebrâil Hýra’ da boðazým sýktý!
’Oku’ dedi, oku! ! Sesi kýsýktý...
Dedim: -Ben ümmîyim, okuma bilmem.
Dedi: ’Rabbin sana öðretir hemen! ’
’O, insan yarattý, bil ki alâktan!
Kurtarýyor onu, bak muallâktan...’
- Okuttu: ’Rahman ve Rahim’ adýný,
- Unutamadým lezzet ve tadýný!
Hakk’ tan iniyordu tek, tek âyetler
Yapýyordu halk hem, ne rivâyetler...
Safâ tepesinden bir gün peygamber,
Tüm çevrelerine saldý bir haber!
Toplandý meydana halk usul, usul
Bütün ahâliye seslendi Resûl:
- Desem ki þu daðýn tam arkasýnda,
- Düþman var, silâhý at terkisinde!
- Ýnanýr mýsýnýz, doðru söyleyin?
-’Ýnanýrýz ya, Muhammed-ül emin! ’
-’Sen bize hiç yalan söylemedin ki,
-’Olmayacak hiç söz, eylemedin ki...’
- Öyleyse inanýn, ben hak Resûl’ üm!
- Bizi yaratan var, ben de bir kulum.
- Sizi de yarattý, benim Allah’ ým
- Ama bana dedi, ’Resulullahým! ’
Önce, Ebu Lehep karþý çýkmýþtý,
Resûl’ ün canýný, biraz sýkmýþtý...
O günden sonra da pek çok uðraþtý,
Azim ve imanla, ne bentler aþtý.
Resûl’ e Mekke’ de hiç rahat yoktu,
Muteriz müþrikler o kadar çoktu.
Allah istedi O, ’göç’ e kalkýþtý,
Yesrib’ den duyulan büyük alkýþtý!
Bir sabah fecirle yollara düþtü,
Müþrikler katl için eve üþüþtü...
Yatakta ’Allahýn aslaný’ vardý,
Müþrikler görünce, renkler sarardý.
Cebrâil Resul’ e yol buluyordu,
Müþrikler þaþýrýp, kahroluyordu!
Ebu Bekir ile Sevr’ e çýktýlar,
Düþman hayâlini kökten yýktýlar,
Sevr daðýnda vardý, boþ bir maðara
Sýddýk ile Resûl girdi bir ara.
Maðaranýn önü kuþ yuvasýydý,
Onun davasý da, Hakk davasýydý!
Örümcek giriþe bir perde ördü,
Müþrikler orada yalnýz að gördü.
Ebu Bekir, çok tedirgin olsa da
Kederden rengi ruhsârý solsa da,
Allahýn Resûl’ ü: - Ya Ebu Bekir!
- Dert etme, Rabbimiz hep bizimledir...
Müþrikler gelmiþti tam önlerine,
Baktýlar, öne ve tüm yönlerine.
Dediler:-’Burada olmalarý güç! ’
-’Girseler bu aðlar yýrtýlmaz mý hiç? ’
-’Güvercin yuvadan uçardý çoktan,
-Oyalanmayalým burda hiç yoktan! ’
Vazgeçer mi Allah, verdiði sözden?
Çýkarýr mý habibini hiç gözden!
Müþrikler gittiler Sev/ir daðýndan,
Resûl çýktý, örümceðin aðýndan.
Mescid-i Kuba’ da on gün kaldýlar,
Sonra, Medine’ ye revân oldular.
Resul, ’Kusva’ adlý deveye bindi,
Eyyüb Ensari’ nin evinde indi...
Ensar, muhaciri baðrýna bastý,
Hepsi iman dolu, hepsi çok hastý...
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.