EY KURŞUN KÖR OLASI

Erzurum’da bir sabah, hava soðuk mu soðuk,
Gözlerimde uyku var, bedenimde yorgunluk.

Gün doðar Aziziye Tabyasý’nýn koynundan,
Buzlar sarkmýþ damlarýn saçaðýndan, boynundan.

Lastik ayakkabýlar delinmiþ ayaðýnda,
Koþuþur Gölbaþý’nýn çamurlu sokaðýnbda.

Üstünde yamalý bir pantolon var, kemersiz,
Baktým hýrçýn yüzüne, ne söylesem boþ, yersiz.

Sordum: -adýn ne senin?
-Mustafa deyip kaçtý.
Birazcýk ötelerde oturup avuç açtý.

Vardým yanýna durdum. Gözleri beni çekti.
Merak ettim, acaba sorsam ne diyecekti?

-Mustafa baban var mý? deyince baktý bana,
-Vardý ama vurdular. Babam merak mý sana?!

Babasý gündelikçi, inþaatta iþçiymiþ.
Hepsi yedi kardeþ ve Mustafa beþinciymiþ.

Daldýrdým ellerimi o yüksük saçlarýna
Nice ölümler gömdüm gönül kýraçlarýna.

Köpürüyor önümde küçük bir ayran tasý,
Nasýl can aldýn, söyle! Ey kurþun, kör olasý!



(Yüreðim Tetiktedir, Hamle yy., 1993, s.41)
Sosyal Medyada Paylaşın: