YİRMİİKİKIRKBEŞ

Damýn ardýna pustular
Beni görünce sustular
Soysuzluðu kusar gibi
Üstüme mermi kustular

Cadde ve meydanlarda kýrk haramiler þenliði
Ben, terkedilmiþ sokaklar kadar yalnýzým
Bir elimde kalem, bir elimde kefen
Bir nefesim hayat, bir nefesim ölüm
Ben, yarý bendeyim, yarý hedefte
Ahh, düþman hep bildiðim düþman ya, neylersin...
Namluya sürülmüþ kahýr mermisi gibiyim
ve yüreðim tetiktedir.

Caddelerden sefil kuklalarýn ayak sesleri gelir
Kan renginde elleri ve gözleri ölüm renginde
Onlarda zaman ölüme ayarlýdýr
Ýnsanlarsa bundan habersiz.


Sen aðlama garip anam
Sen aðlama bahtý karam
Sen aðlama nazlý balam
Sen aðlama ooooyy...



Mevsim bahar, vakit gece ve yer Ýstanbul
Sevda renkli geceden ölüm alevleri yükselir.
(týrrrak tak tak tak)
Kahrolasý bu ses..!
Saat yirmiikikýrkbeþ ve çiðnendikçe can çekiþti toprak;
ÝNNA LÝLLAH VE ÝNNA ÝLEYHÝ RACÝUN...
Nur taneleri okþadý kan lekeli üniformalarý
Öpülesi alýnlarda þehadet çiçekleri açtý beyaz ve kýrmýzý
Gecenin mavi eteklerine sýçrayan Þehit kanlarý zamaný durdurdu
ve zaman durdu;

Tarih onaltý mayýs bindokuzyüz doksanbir
ve saat yirmiikikýrkbeþ
Nutuklara gömdüler beni, NUTUKLARA GÖMDÜLER BENÝ!


Þehit anasý aðlamaz
Yas tutmaz, kara baðlamaz
Sen aðlama sevgili yar;
EÞKÝYA DEVLET OLAMAZ!!!!!!!!!!!



Sosyal Medyada Paylaşın: