Prangası İnsanın

Ekseni kaymýþ bir duygunun
Sarsýntýlarýný yaþýyor “insan”
Bir sevdiði yokken hele bir de sevilmiyorsa,
Ne Güneþ’in sistemi
Ne Ay’ýn met-cezirleri
Etkili olmuyor;
Hayat dönmüyor
Bir yükselip azalmýyor
Yengeç ya da oðlak dönenceleri deðiþiyor ve kavramlar
Ve uçuþuyor her þey
Güneþ artýk dik açýyla vurmuyor,
Umut vermiyor;
Ufuklar…
Kara görürlünce filikalar indirilmiyor.
Dünya’nýn uzak ucu kayboluyor,
Sanki Dünya’dan uzakta bir dünyanýn eþiðinde buluyor kendini…
Tanrýnýn verdiði huzuru arýyor;
Günahýn ellerinde
“Güzel olan her þeye ‘günah’ demek” günah deyip;
Verse kendini hazza,
Güzelliði kalmýyor
Belki de güzelliði ulaþýlamaz oluþunda.
Gözlerini kapadýðýnda kaybolmuyor hiçbir þey
Sokaklarda çamur,
Paçasýna battýðý “insan balçýðý”
Ayýp buluyor bir baþkasýnýn gölgesi düþtüðü zaman elbisesine,
Cehennemden kaçar gibi kaçýyor insanlardan
“Ben de kaç kere kaçtým!”
Vurulur bazen kendi sözü ile
Büyük konuþmak en büyük gaf olur bunun için bazen
Hangi rolü alsa kanlý bir el deðmiþçesine rahatsýz hissediyor;
Kendini,
Çabuk çabuk konuþuyor, çabuk çabuk susuþu
Sanki ölümü çaðýrmak ister gibi
Ey ruh!
Girdiysen sen bu bedene eðer etkisiyse bu çýkmak için yaptýðýn “beden hücresinde”
Söyleyeyim,
Ben “akli melekelerimi” kaybettim
Bedeni “ifþalarýmý” doldurdum
“Aþk” bir “saik” olmaktan çýktý
Yanýltamýyor beni artýk
Bir” Van Gogh” tablosu gibi çirkini güzel göstermiyor.
Sanatý unutuyor insan, savaþ terminolojisiyle anlatmaya çalýþtýðýndan beri “yüce”yi
Kelime kalmýyor,
Aðýz kupkuru
Ey ruh!
Eðer bu senin iþinse çýkmak için beden denen hücreden
Bir baþkasýný alet etme!
Ýzin ver kýsa bir süre ben seni azat ederim,
Ama önce sen beni azat eyle.
Sosyal Medyada Paylaşın: