Orta çaðdan gelen bir karanlýðýn içinde,
Hummalý beyinlerin cüzamlý savaþý vardý,
Savaþýn tam orta yerinde,
Sensizliðin yanýk türküleri vardý bugün bu þehirde.
Kýrmýzýyý gök çalmýþtý
Eflatunlarý denize dökmüþtük,
Mavi kara bulutlara esir düþmüþtü,
Beyaz o aslýna dönmüþtü, karaydý artýk
Özüne sürgün olan bu þehirde.
Bozlaklar katledilmiþti kýrýn orta yerinde,
Türkülerdeki ezgiler özümüzde artýk bir yabancýydý.
Hüzünlü ezgiler E tipi esir pazarýnda çalýyordu.
Yalnýzlýklarý denize, çaresizlikleri okyanusa,
Döktüm gülüm,
Döktüm de,
Sahi ikiside yoktu bu þehirde deðilmi?
Ýnsan pazarýndaki çiçekçide durgundu,
Ezik kaldýrýmlardaysa üç beþ kiþi,
Muhlis tepesi kaderine terk bomboþtu,
En son Sefa terk etmiþti bu tepeyi ve kokuþmuþ bu þehri.
Çocukluðum vardý Ýmaretin is kokan kaldýrýmlarýnda,
Bakma sen Ýmaret menopoza girmiþti.
Yýllar öncesi insan doðurganlýðýný yitirmiþti,
Dümenci güvercin uçuruyordu hepsi beyaz,
Hafýz yorgundu yine ayný iskemlede uyuyordu,
Altýn rengi ballar Hasanýn dükkânýnda güneþten ýþýk çalýyordu,
Bisikletimin nar kýrmýzýsý geceye inat nasýlda yanýyordu,
Nazým ustam dükkâný açmamýþ sanýrým zar atýyordu,
Deli müdür homurdanarak onu arýyordu.
Güzellerde terk etmiþti imaret’i de kokuþmuþ bu þehiride gülüm.
Ýmaretin gülleri solmuþtu,
Sokak çeþmelerine kör tapa vurulmuþtu.
Þehrin giriþ ve çýkýþlarý gibi.
Kýrmýzý güller satýlmamýþ çiçekçiye bakýyordu,
Ýnsan pazarýndaki çiçekçi güllere aðlýyordu,
Güllerde aðlýyordu
Sevgi fukarasý bu þehrin insanlarýna.
Þairler yorgun,
Ýnsanlar yoðundu,
Ýnsanlar öyle yoðundu ki sevgiyi kurutmuþtu,
Ýnsanlar öyle yoðundu ki dostluðu unutmuþtu,
Ýnsanlar öyle yoðundu ki Tanrýyý uyutmuþtu,
Günlerden neydi bu gün sahi gülüm?
<On dört þubat >
14/02/2011 Orhan YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.