10 yaþýnda ancaydý;
Ýki eliyle tutunmuþ direklere
Öylece duruyordu...
Gözleri orman karanlýðýna,
Hatlarý annesine benziyordu...
Kapkara bir örtü örtmüþlerdi baþýna,
O, anesinin hayatýný yaþýyordu!..
10 yaþýnda ancaydý;
Bedeninden utanmayý öðrenmiþti,
Bedeninden
Ve kadýnlýðýndan utanmayý...
Gülerken bile
Korkak bir ifade vardý yüzünde,
Kahkaha atmamasý gerektiðini öðrenmiþti...
Bakýþlarý
Annesine benziyordu...
Ama annesinin gözleri orman yeþiliydi,
Onunkiler, orman karanlýðý...
O, annesinin hayatýný yaþýyordu!..
10 yaþýnda ancaydý;
Düþüncelerine
El konulmuþtu!
Özgürlüðüne ve çocukluðuna
El konulmuþtu!
El konulmuþluðunun farkýna varmamasý için
Her þey tasarlanmýþtý...
Annesi kadar durgun deðildi henüz...
Ama o, annesinin hayatýný yaþýyordu!..
Baþkalarýnýn
Ýstediði bir dünyada yaþýyordu!..
(metrobüste gördüðüm, adýný bilmediðim ama yüreðimde hissettiðim kücük kýza... ve küçük oluþunun farkýna varamayan tüm çocuklara...)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.