Dokun/ma!

Kalabalýk bir yalnýzlýk sarýyor her gece beni;
Issýzlýðýnda boðuluyorum, sessizliðine sesleniyorum!
Maviler taþýyorum gözlerimde, beyazlar karalýyorum.
kaðýtlara yazýlmýþ ne kadar þiir varsa aklýmda,
hangi duyguya kapýlsa gönlüm;
sana aðlýyorum...
yüzüme tebessüm ekliyorum, bir kaç güzel aný yanýna
ve geçen zamana bakýyorum dönüp dönüp
küfrediyorum kimi zaman!
günahsa en büyüðüne kucak açýyorum;
günlerden gecelerden çalýyorum seni,
takvimin yapraklarý gibi dökülüyor
gözlerimden yaþlar.
aðlamayý ezberledim de; gülmeyi öðrenemedim.
Sen gittin gideli ben;
Bir yaþ büyüyemedim!
Zehri içime akmýþ gibi çaresizliðin,
ne kadar panzehir varsa seninle birlikte gitmiþ;
ne yapsam kar etmiyor,
derman olmuyor yaralarýma...
dudaklarýmda mütemadi bir kuruluk,
gözlerimde ki yaðmura inat!

Öyle yalnýzým ki þimdi;
dokunsan aðlayacak gibiyim,
dokunmasan ölecek...

Sosyal Medyada Paylaşın: