Korkuyorum... Gökyüzü karardý,yýldýzlar uzak,dokunamýyorum. Alabildiðine sert esen bir rüzgarýn önündeyim,koþuyorum. Koþuyorum; Göðsümde binlerce býçak darbesi, Ýþte bu býçaklanan, bir yüreðin hikayesi.
Korkuyorum... Kirli sakallara rehin verildi yüzüm. Korkuyorum... Bir noktaya bakakaldý iki gözüm. Her zerrede bin nazar, Dokunma bu gün, her anýmdan can azar. Kelebek vakti hayat; kýsa iþte,kýsacýk. Herkese kapalý,bir sana açýk.
Korkuyorum... Karanlýklar sanki benle oynaþýr, Yýldýz böceklerinde telaþ, birbiriyle yarýþýr. Korkuyorum... Hayatýn orta yerinde, elsiz kolsuz kalmýþým. Sen gül uzatmýþsýn, ben dikene batmýþým. Ömrüm benim dayan biraz... Sýk diþini dayan biraz.
Korkuyorum... Þimdi nadassýz kalan topraðýn, Gözlerinde bahar aðlar. Bilir misin sevgili? Her tohum neden topraðý yarar. Ah benim düþ yorgunu baþým, Ah benim kan bulaþmýþ aþým. Uzakta! Alabildiðine bir renk var. Görüyorsun deðil mi? Sen hüznün rengini biliyorsun deðil mi? Geceden arta kalan, Cebimde solan gül tohumlarý,yazýk... Þimdi solan gülüþlerin hesabýný kim verecek. Kim sýrrý hasret bir aþkýn visaline erecek. Hesabým benim,dayan biraz, Visal vaktim geliyorum dur biraz...
Korkuyorum... Adýmlarým aðýrlaþtý,kan sýzýyor yumruðumdan. Aðaçlar sallanýr,gece düþer uçurumdan. Muhasebem benim derin derin hesapta, Giren hesap borçluda,çýkan hesabý sorma. Aldýðým nefes yarým,hava bana küser mi? Beklesem on ebabil yükü bana düþer mi? Korkuyorum, Þeytanlarýn sarmaþýðýna dolandým. Ben vardým lakin bir o kadarda yalandým.
Þimdi yalçýn daðlarýn, Kayasýna yaslanýp seni düþünmek vardý. Göðsümde senden gayrý atan yürek yalandý. Yüreðim dayan biraz, Vurma böyle dayan biraz.
Korkuyorum... Anne nerdesin? Oðulcanýn kuytularda,soðuk gecelerde kaldý Rüzgardan emdi uykuyu,fýrtýnalara daldý. Anne nerdesin? Can bulacaktým canýn içinde, Ansýzýn gündüze çalacaktý düþlerim. Oysa, Sonsuzluk bestesinde üflenen son naðmeydim. Annem benim gitme gayrý gel biraz, Ak döþüne þu yavrunu bas biraz.
Korkuyorum; Anne nerdesin? Gel hadi yoksa solacak nazlý çiðdemin Þimdi parmaklarýmla yazýlar yazmak düþtü gecenin boþluðuna Ve kurþun sýkmak al karasý göðsüne. Hangi bir zaman dayanýr ki yürek söyle, Hangi bir zaman anne. Hangi gölge gecede çýkar karþýsýna insanýn. Hangi yýldýz hep ayný noktaya düþer durmadan, Hangi yara otuz yýlda kapanmaz ki, Hangi sevda son nefeste durulmaz ki. Bir garip oldu iþte halet-i ruhiyem Sen aldýrma anne, özlemim oldu hediyem. Annem benim; öp alnýmdan öp biraz, Geceler bana küskün bir nur olup gel biraz.
Korkuyorum... Gökyüzü karardý,yýldýzlar uzak,dokunamýyorum. Alabildiðine sert esen bir rüzgarýn önündeyim,koþuyorum. Koþuyorum; Göðsümde binlerce býçak darbesi, Ýþte bu býçaklanan, bir yüreðin hikayesi.
Engin Badem Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.