Ben seni dað kokulu yaylalarda sevdim ceylan bakýþlým
nergizlerin ayýþýðýna sevdalandýðý seherlerde...
özlemlerin dindiði nehirlerde sevdim…
soluðun soluðuma bahar, soluðun soluðuma rüzgardý
kýr çiçeklerini taþýrdý içime her yaz...
Gittin,
zifir saçlarýnda unuttum hayatý...
ay sustu, yýldýzlar küs, sular dalgýn, gönül dargýn
þimdi düþümde her gece bir orman yanýyor
bir dað kanýyor her sabah kalbimdeki acýlardan
yüreðime akan sýzýlý ýrmaklar gibi,
kanayan þiirlere býrakýp gittin ömrümü...
Seni her özleyip duvarlara vurduðumda baþýmý
kafam deðil, kalbim acýyor ah!...
þu sevemediðim rezil dünyada
sen ýþýk yüzlümdün benim, güzel gözlümdün,
nefesimin rüzgarý, ömrümün baharý, gönlümün varýydýn
ah! þimdi hangi kýyýdan baksam rengi hüzündür aþkýn
hangi güle sýðýnsam dikenler batýyor yüreðime...
Ben seni ýpýþýl sularýn aydýnlýðýnda sevdim
gelinciklerin gelin edildiði bahçelerde
sen ki, Kelebeðim, akarsuyum, cangülümdün
ne zaman gözlerim gözlerine kelepçelense
bir öpücük kondurup alnýma kaçardýn
ýpýþýl bir sevda düþerdi yüreðime
bir gün görmesem özlerdim……
Yorgun düþmüþ kervanlar gibi susuz çöllerde
rehin býrakýp gözlerimi yollarýna gittin
mavi sevinçlerimi de alýp yanýna ....
Kendi topraðýnda öksüz, çöllerde aðlayan yorgun bir ýrmak
ve kýrýk dallarda inleyen yaralý bir rüzgar gibi
yaralý býrakýp gittin beni burada bir baþýma...
Gittin iþte, aþkýn kanayan yanýný býrakýp avuçlarýma
yeþile çalan umutlarýmý da alýp yanýna
bir tebessüm gibi hayatýmdan çekip gittin usulca
Gittin,
Erkekler aðlamaz diyorlar inanma
oturup bir köþede öylece aðladým,
nehir oldu aktý gözlerim uzaklara
ve sonra
özlemlerimi aðýr bir yük gibi vurup sýrtýma,
binlerce hayal kýrýðý yaralarýmla,
içimdeki en yüksek daða kaçtým.
çýktýðým her yolda saçlarýn dolandý kalbime
bir akrep öptü yaralarýmý her kanadýðýmda.
Þimdi hüzne bulanmýþ ayrýlýklardan,
gam dokuyor yüreðim gittiðim her yerde...
hangi kente sýðýnsam dar geliyor efkarýma
hangi acýmý yaksam,
hangi pencereden baksam rengi hüzündür hayatýn
yüreðim yaralý döndüm çýktýðým her yolculukta ...
þimdi özlemlerimi anlatamayacak kadar uzak
yalnýzlýðýmý anlatamayacak kadar yorgunum...
Þirin’in aþkýna deldiði daðýn Ferhat kalbi ile
kalakaldým gönül diyarýnda öyle bir baþýma umutsuz....
yüreðimi alýp avuçlarýma sana gelsem diyorum
sana sarýlamayacak kadar yorgunum artýk ah!..
sarýlýp aðlamayacak kadar yorgun...
Gittin,
bütün mevsimler deðiþti
devrilmiþ öksüz aðaçlar gibi düþtü boynum.
bütün dallar kýrýldý, bütün aðaçlar kurudu
al þimdi nereye istersen oraya savur yapraklarýmý Bemila...
þimdi yaþamýn en zor daðýndayým
geriye dönsen ölürüm, dönmesen ölürüm...
Sen gittin karlar yaðýyor kalbime
koyup baþucuma uçurumlarý
hüzne göçtüm her gece
ayrýlýklara gömüp yüreðimi
hiç bir yol çýkmadý umuda tükendim
özlemlerimi anlatamayacak kadar yorgun
yaralarýmý saramayacak kadar uzaksýn artýk
gittin yaþamayý unuttum, aðlamayý, gülmeyi unuttum
ne zaman baþladý bu hikaye, ne zaman bitti unuttum
bir seni unutmadým Bemila...
bir seni unutamadým ...
bir seni unutm ...
bir seni...
bir se...