*Benim Hayatım
Küçükten yetim kaldım, yüreğim yufka benim
Ardımda, bir dağ gibi duran babam yoktu ki...
Yıllarca baktı her gün, gözlerim ufka benim.
Bilseniz ona öyle, ihtiyâcım çoktu ki...
Dediler: ’Hiç üzülme, kapanmışsa bir kapı
Açılır bir diğeri, sanma tükenir yapı...
Zaman dertler ilâcı, olmasa da bir hapı...’
Benim bu tip sözlere, öyle karnım toktu ki!
Tuttuğum dal kırıldı, sap olmadı baltaya.
Her balığa yem attım, gelmedi hiç oltaya.
Yoluma ışık yoktu, az mı çıktım voltaya?
Onsuzluk şu başımı, öyle zora soktu ki...
Bazen yokuş bir yana, gidemedim düz yolda.
Dedim ki; ’sıçra hadi, yüksel be adam ol da! ’
Biraz da şans olacak, insan denen şu kulda!
Şansın esâmisinden, bir harf bile yoktu ki...
Gün oldu geçim sanki, üstüme yüktü benim!
Gün oldu felek tâze, belimi büktü benim.
Yapmam gereken işler, öyle büyüktü benim!
Hakkından gelememek, içimi bir yaktı ki...
İki âleme azık, kazanmaya bakarken...
Herkes yokuş aşağı, ben yukarı çıkarken.
Hayat denen mecrâda, kıvrım, kıvrım akarken
Ne kumlar çöktü bende, öyle sular aktı ki...
Antalya-2011/02
Halil Şakir Taşçıoğlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.